Είναι πιθανή μια αντιδημοκρατική εκτροπή;

από www.tovima.gr

"Αντεθνική" χαρακτηρίζει τη δράση του ΣΥΡΙΖΑ η Φωτεινή Πιπιλή σε συνέντευξή της στη "Δημοκρατία του Σαββάτου". "Γραφικότητες", θα μπορούσε να πει κάποιος. Είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα; Μπορεί να εκλαμβάνεται ως απλά γραφική η ανάσυρση της πιο μαύρης φρασεολογίας του εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους εκτάκτου ανάγκης από τα χρονοντούλαπα της ιστορίας; Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα το κοινωνικοοικονομικό status quo μπορεί να θεωρείται ως δικλίδα ασφαλείας;

Έχω την αίσθηση πως τα πράγματα είναι περισσότερο επικίνδυνα παρά γραφικά. Χωρίς κάποια διάθεση υπεράσπισης του ΣΥΡΙΖΑ, νομίζω πως ακριβώς το γεγονός ότι λέγονται τέτοια πράγματα για έναν πολιτικό σχηματισμό που όχι απλά δεν έχει καμιά φιλοδοξία ανατροπής της κεφαλαιοκρατικής τάξης πραγμάτων αλλά αντιθέτως, κάνει την μια δήλωση νομιμοφροσύνης και υποταγής μετά την άλλη, κάθε άλλο παρά εφησυχασμό και μειδιάματα θα μπορούσαν - πόσο μάλλον θα έπρεπε - να προκαλούν.

Τα ανησυχητικά δείγματα πολλά. Η χώρα κυβερνάται με ΠΝΠ και προεδρικά διατάγματα. Πιο γλαφυρό παράδειγμα από αυτό της ΕΡΤ - 8 μήνες μετά - δεν νομίζω πως θα μπορούσε να υπάρχει. "Ομάδες αλήθειας" και άλλα παρόμοια συγκροτούν πλέον μηχανισμούς προπαγάνδας ακόμα πιο αντιδραστικούς από αυτούς που έχουμε "συνηθίσει" - αλήθεια, είναι καλό που τους συνηθίσαμε; - από τα επίσημα ΜΜΕ στη χώρα μας στην "μνημονιακή εποχή".

Ο σκοταδισμός στην χώρα μας αναδύεται ενδυναμωμένος, και η Χρυσή Αυγή δεν είναι η μόνη περίπτωσή του. Χιουμοριστικές ιστοσελίδες (γέροντας Παστίτσιος) τιμωρούνται αυστηρά γιατί "προσβάλλουν το θρησκευτικό αίσθημα". Μαθητές καλούνται στην ΓΑΔΑ "δια υπόθεσήν τους". Το "ραντεβού στα γουναράδικα"  από στωική δήλωση για το δυσοίωνο μέλλον του Άρη και των συναγωνιστών του, που δίνανε ραντεβού στο μέρος όπου ο αντίπαλος θα τους "έγδερνε το τομάρι" γιατί αγωνίζονταν τίμια και ασυμβίβαστα για τα δίκια του λαού, έχει μετατραπεί στην τελευταία απόδειξη για τον αιμοβόρο χαρακτήρα κομμουνιστών, αναρχικών και άλλων "τρομοκρατών" που αμετανόητοι ετοιμάζονται ξανά να "σφάξουν με κονσερβοκούτια".

Σ' αυτό το τοπίο λοιπόν η Αριστερά φαίνεται να μαγεύεται από δηλώσεις του τύπου "η δημοκρατία θα είναι αμείλικτη προς τους εχθρούς της" αδυνατώντας να συλλάβει έστω ότι όσες δηλώσεις υποταγής ή πίστης στη δημοκρατία κι αν κάνει συγκαταλέγεται κι αυτή στους εχθρούς της "αστικής δημοκρατίας". Φαίνεται ανίκανη να απελευθερωθεί από την επιρροή του αστικού πολιτικού ιδεολογικού μηχανισμού και να συνειδητοποιήσει πως όταν πρόκειται για αντιπαράθεση υλικών συμφερόντων, πόσο μάλλον ταξικών υλικών συμφερόντων, η αντιπαράθεση λύνεται στο επίπεδο της ισχύος και της επιβολής και όχι σ' αυτό της "ισχύος" του ρητορικού λόγου και της πειθώς.

Δεν έχει διδαχτεί από το - τραγικό και με τεράστιο φόρο αίματος - παρελθόν της. Αδυνατεί να δει πώς το "Παλλαϊκό Μέτωπο" της δεκαετίας του 1930 απέτυχε να εμποδίσει την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά όχι επειδή δεν ήταν αρκετά ευρύ, αλλά ακριβώς γιατί πίστεψε στην "αστική δημοκρατία". Δεν έχει ακόμα εμπεδώσει πως η υποχώρηση δεν σε σώζει, αντίθετα σου "ανοίγει τον λάκκο", πως το όργιο καταστολής όχι απλά δεν τέλειωσε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας αλλά εντάθηκε. Δεν μπορεί τέλος να αντιληφθεί πως καμία συμμαχία με την Ένωση Κέντρου δεν θα ήταν σε θέση να αποτρέψει τον Απριλιανό πραξικόπημα το 1967. Αφού πέραν όλων των άλλων, για να κάνει κάτι τέτοιο η Αριστερά θα έπρεπε πρώτα από όλα να ήταν σε θέση να το προβλέψει.

Για να μην παρεξηγούμαστε, σαφέστατα οι συνθήκες αστικής δημοκρατίας είναι ασύγκριτα προτιμότερες για την πολιτική ύπαρξη της Αριστεράς και του λαού από συνθήκες απροκάλυπτης αστικής δικτατορίας οποιουδήποτε τύπου. Το ζήτημα για την Αριστερά είναι να συνειδητοποιήσει ότι η αστική δημοκρατία μπορεί να είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος επιβολής της αστικής εξουσίας αλλά είναι ακριβώς αυτό "τρόπος επιβολής της εξουσίας μιας τάξης στον σύνολο της κοινωνίας". Συνεπώς δεν είναι θέσφατο, κι αν αυτή η εξουσία νιώσει ότι η επιβολή της κινδυνεύει, δεν θα έχει κανέναν δισταγμό να "ξεφορτωθεί" και την τελευταία επίφαση δημοκρατίας.

Και για να υπερασπιστεί κανείς την όποια δημοκρατία προφανώς και δεν μπορεί να περιορίζεται στους δεκάρικους που θα την υμνούν. Πρέπει να οργανώσει αυτούς των οποίων τα υλικά συμφέροντα θίγονται και υποβαθμίζονται διαρκώς. Όσο αδυνατεί η Αριστερά να δει τα πράγματα σ' αυτήν τους τη διάσταση - που θα μπορούσε κανείς να την πει ωμή - τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να τη βρουν ξανά οι εξελίξεις στο κρεβάτι της φορώντας πιτζάμες...