Όταν το Γκύζη κάτι (θα έπρεπε να) μας υπενθυμίζει...

Προσαγωγή κατηγορουμένων
 στα δικαστήρια για την υπόθεση
 της γιάφκας στο Γκύζη (από www.newsbeast.gr)

Μια βδομάδα νωρίτερα, μέσα στην μεσημβρινή ραστώνη, το Mega διέκοπτε το πρόγραμμά του για να ενημερώσει το πανελλήνιο για την ανακάλυψη γιάφκας στο Γκύζη. Τούρκοι "τρομοκράτες" έρχονταν να ταράξουν την σιέστα του φιλήσυχου Έλληνα νοικοκυραίου. Έκτοτε το θέμα πήρε την θέση του στα δελτία των 8 και συμπλήρωσε το μείγμα τρομοκρατίας, εκφοβισμού, παραπληροφόρησης και προπαγάνδας που μας σερβίρουν καθημερινά στο σαλόνι του σπιτιού μας. Αξίζει εδώ να σημειωθεί πως ενώ υπάρχει τοποθέτηση της "Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς κρατουμένους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν", καμιά αναφορά σε αυτήν δεν έχει γίνει από τα ΜΜΕ σε αντίθεση με το πανηγύρι που στήνεται κάθε φορά που αφήνεται κάποια "προκήρυξη" σε κάποιο στικάκι σε μια σακούλα σκουπιδιών ή σε κάποιον κάδο. Το DHKP-C λοιπόν παρουσιάζεται σαν κάτι μεταξύ Αλ Κάιντα, ΡΚΚ και συνομωσίας πυρήνων της φωτιάς πράγμα που από μόνο του θα έπρεπε να προκαλεί σκέψεις μιας και οι τρεις τελευταίες "οργανώσεις" ελάχιστα κοινά έχουν μεταξύ τους. Έχει όμως το DHKP-C κάτι το κοινό με αυτές;

Τι ΔΕΝ είναι το DHKP-C

Την εποχή του διαδικτύου στην οποία ζούμε δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο κάποιος να μάθει πολλά, σε λίγο χρόνο για πράγματα που μέχρι χθες μπορεί να του ήταν άγνωστα. Ψάχνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο δεν θα δυσκολευτεί κανείς να ανακαλύψει πως οι "τρομοκράτες" - όπως μας θέλουν να πιστεύουμε - διατηρούν ιστότοπους στους οποίους και έχουν αρκετό υλικό για το ποιοι είναι και για ποιο πράγμα παλεύουν. Όσο κι αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει ιστότοπους όπου η Αλ Κάιντα ή η Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς θα μιλούν με τον πρόσωπό τους εκτεθειμένο στην θέα όλου του κόσμου, με συνέχεια, συνέπεια και σαφήνεια για το ποιοι είναι και για ποιο πράγμα παλεύουν. Σε ιστότοπο στην ελληνική γλώσσα(1) θα μπορούσε κανείς να βρει το πρόγραμμα του κόμματος, βιβλία για τον ηγέτη που πρωταγωνίστησε στην ίδρυσή του (Ντουρσούν Καρατάς) όπως και για τον αγώνα που διεξάγουν οι φυλακισμένοι αγωνιστές του στην Τουρκία ενάντια στα λευκά κελιά. Αγώνα που κρατάει περισσότερο από μια δεκαετία, διεξάγεται με κύριο όπλο την απεργία πείνας και έχει στοιχίσει την ζωή δεκάδων αγωνιστών κατά τη διάρκειά του. Στο πρόγραμμά του αναφέρει μεταξύ άλλων:"

"Είμαστε το απελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων, των Αράβων των Τσερκέζων, των Λάζων, Γεωργιανών, του εργαζόμενου λαού όλων των εθνικοτήτων της Τουρκίας και του Κουρδιστάν. Δεν είμαστε ένα κόμμα φτιαγμένο σε δωμάτια γεμάτα καπνούς και σε πολιτικά ιπποφορβεία. Γεννηθήκαμε μέσα στη φωτιά του πολέμου, στο πεδίο της μάχης. Όλοι οι λαοί της Τουρκίας και του κόσμου πρέπει να μάθουν πως και γιατί αγωνιζόμαστε. Στα 20 χρόνια που διαρκεί ο αγώνας κάτω από το λάβαρο της DEVRIMCI SOL υπήρξαμε αχτίδα ελπίδας και στήρηγμα δικαιοσύνης".

Σε διαφοροποίηση λοιπόν με το ΡΚΚ πρόκειται για ταξικό και όχι για εθνικοαπελευθερωτικό πολιτικό οργανισμό. Έτσι λοιπόν γίνεται σαφές πως, σε ποια επίπεδα και με ποιους τρόπους διαφοροποιείται το DHKP-C από αυτά που τα κανάλια και τα κυρίαρχα ΜΜΕ στη χώρα μας αφήνουν να εννοούνται για αυτό. 

Τι είναι λοιπόν το DHKP-C

από τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς του 2012
στον οποίον συμμετείχε το DHKP-C

Αφού έγινε σαφές τι ΔΕΝ είναι το DHKP-C, ότι δηλαδή δεν είναι μια συνωμοτική οργάνωση ή ότι δεν είναι ένα κίνημα με στόχο το ανεξάρτητο Κουρδιστάν, στη συνέχεια θα παρατεθούν ορισμένα σημεία του προγράμματός του που θα προσδιορίζουν πιο συγκεκριμένα το τι είναι. Στο αναρτημένο στο διαδίκτυο πρόγραμμά(2) του πάλι, αναφέρεται:

"Για το κόμμα μας η εξέγερση ενάντια στην εκμετάλλευση και την τυραννία αλλά και ο αγώνας για την δημοκρατία, την ελευθερία και την δικαιοσύνη, δεν είναι απλά ένα δικαίωμα. Είναι ένα ιερό χρέος! Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Σήμερα το κόμμα μας διεξάγει έναν ανταρτοπόλεμο στην ύπαιθρο και στις πόλεις μας (σσ της Τουρκίας) με την προοπτική ενός ενιαίου επαναστατικού πολέμου. Το παρόν στάδιο αυτού του ανταρτοπολέμου είναι μια σύγκρουση εμπροσθοφυλακής. Είναι η πρώτη φάση του πολέμου του λαού που οδηγείται από τις ένοπλες ομάδες προπαγάνδας μαζί με το Απελευθερωτικό Μέτωπο του Επαναστατικού Λαού υπό τον έλεγχο του κόμματός μας. 

Αυτή η σύγκρουση εμπροσθοφυλακής έχει έναν αριθμό κεντρικών στόχων. Πρέπει να αντιταχθεί στις πολιτικές του φασισμού και να καταστρέψει τον εχθρό, φυσικά και ψυχολογικά, εκθέτοντάς τον χωρίς έλεος. Κατόπιν θα πρέπει να αναπτυχθεί ο επαναστατικός δυναμισμός του λαού και να εξασφαλισθεί ότι ο λαός κατανοεί τα συμφέροντα και το δίκιο του ολόψυχα.

Τέλος θα πρέπει να βεβαιώσουμε ότι το κόμμα μας αναπτύσσεται σαν κέντρο έλξης, φέρνοντας τις εργαζόμενες μάζες κάτω από τον έλεγχο του κόμματος-μετώπου και μεταβάλλοντάς τες σε έναν αντάρτικο στρατό".

Ανεξάρτητα από το ποια είναι η άποψη του καθενός για την ένοπλη επαναστατική πάλη δύο πράγματα γίνονται ξεκάθαρα στο παραπάνω απόσπασμα. Πρώτον το γεγονός ότι το  δεν είναι μια ένοπλη οργάνωση μόνο. Είναι μια οργάνωση με δράση στους μαζικούς αγώνες των λαών της Τουρκίας. Δεύτερον, η ένοπλη δράση που αναπτύσσει έχει σαν στόχο να χτυπήσει τον φασισμό της Τουρκίας και προφανώς δεν αναπτύσσεται στα πλαίσια της Ελλάδας, όπως αφήνουν να εννοείται οι έλεγχοι για το αν τα όπλα που βρέθηκαν στο Γκύζη είναι καθαρά ή όχι(3), επιδιώκοντας έτσι να δημιουργήσουν εντυπώσεις για διασυνδέσεις με την εγχώρια "τρομοκρατία" και τα χτυπήματα που έγιναν στη χώρα μας.

Γιατί τώρα;

Μιας και είναι μάλλον προφανές ότι η ελληνική αστυνομία, η αντιτρομοκρατική και η ασφάλεια δεν ανακάλυψαν τώρα το DHKP-C και την όποια παρουσία του στην Ελλάδα, αφού αυτή ήταν γνωστή και δεν κρύφτηκε ποτέ από κανέναν - πόσο μάλλον τους αγωνιστές του - προκύπτει το ερώτημα γιατί επέλεξαν να "ανακαλύψουν" την γιάφκα τώρα. Ερώτημα που διατηρεί αμείωτη την σημασία του ακόμα κι αποδειχτεί στην δικαστική διαδικασία ότι όσα καταλογίζονται σε όσους κατηγορούνται όντως ισχύουν (πράγμα που δεν έχει αποδειχθεί ακόμα κι αυτό είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε).

Όποιος μπει στην διαδικασία να δοκιμάσει να δώσει απάντηση στο ερώτημα του υπότιτλου εύκολα ή δύσκολα θα καταλήξει να υποψιάζεται τα ακόλουθα. 

1. Η ακόμα πιο αντιδραστική ακροδεξιά στροφή του κυβερνητικού κέντρου της χώρας. Παρά τα όποια ευχολόγια ή τους διθυράμβους μπορεί να ακούγονται στα ΜΜΕ για "πρωτογενές πλεόνασμα" και την "αρχή του τέλους της κρίσης το 2014", η όξυνση της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας σε όλα τα επίπεδα μάλλον αποτελεί τον πιο αξιόπιστο μάρτυρα πως κάτι τέτοιο δεν έχει καμία ελπίδα να συμβεί (δυστυχώς). Συνεπώς η καταστολή και η τρομοκρατία του λαού είναι το μόνο όπλο που έχει απομείνει στα χέρια της αστικής τάξης της χώρας μας για να συνεχίσει να επιβάλλει την πολιτική της. Το χτύπημα των κινητοποιήσεων των αγροτών, η σύσταση του μαθητικού της ασφάλειας, οι 200 απολυμένοι στη Χαλυβουργική, το κλείσιμο του ΕΟΠΥΥ και η απόλυση των εργαζομένων σε αυτόν εν μία νυκτί καθώς και η μετατροπή των "διαθεσιμοτήτων" σε απολύσεις για δασκάλους, καθηγητές και άλλους δημόσιους υπαλλήλους μέχρι τις αρχές Μάρτη, δεν αφήνουν περιθώρια αυταπατών και στον πιο εύπιστο ή αισιόδοξο για το που πηγαίνουν τα πράγματα.
2. Η δεινή οικονομική κατάσταση που έχει στα χέρια της η αστική τάξη στην χώρα μας την φέρνει στο σημείο να κάνει μια σειρά υποχωρήσεων απέναντι στους Ιμπεριαλιστές και τους γείτονές της που ένα προηγούμενο διάστημα οι πιέσεις του λαού και των αγώνων του την απέτρεπαν. Η πιο σημαντική αυτό το διάστημα δεν είναι άλλη από την υπόθεση της Κύπρου, ο λαός της οποίας, με διαδικασίες "fast track", γίνεται προσπάθεια να εξαναγκαστεί το επόμενο διάστημα να αποδεχτεί μια λύση στο Κυπριακό πιο επώδυνη από το κούρεμα των καταθέσεων σχεδόν έναν χρόνο πιο πριν. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και οι προσπάθειες "εξάρθρωσης" οργανώσεων που στο παρελθόν γίνονταν ανεκτές στα πλαίσια της λογικής "ο εχθρός του εχθρού μου είναι δικός μου σύμμαχος".

Αφίσα του DHKP-C για την Κύπρο

Σ' αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να γίνει αντιληπτή και η υπόθεση της γιάφκας στο Γκύζη, αν κλείσει κανείς τα αυτιά στις σειρήνες της προπαγάνδας και κοιτάξει ψύχραιμα την υπόθεση (μια υπόθεση που συνεργάστηκαν με αρμονία η ασφάλεια, η αντιτρομοκρατική, η CIA και η MIT4). Αν το κάνει αυτό δεν μπορεί παρά να συνειδητοποιήσει πως ο αγώνας για την μη έκδοση στο φασιστικό κράτος της Τουρκίας όσων κατηγορούνται για αυτή την υπόθεση πάει χέρι χέρι με τον αγώνα των εργαζόμενων στην χώρα μας, στην Τουρκία και την Κύπρο για την αξιοπρέπεια, τα δίκια τους και την ειρηνική και αρμονική τους συνύπαρξη, το αγώνα τους ενάντια στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.