 |
| από http://www.kathimerini.gr/ |
Εξεγείρονταν η κυρία Κανέλλη στην εκπομπή "Ανατροπή" του κυρίου Πρετεντέρη χθες στο Mega. Για τον Ριζοσπάστη και το ΚΚΕ που το είχαν εντοπίσει και το έλεγαν εδώ και χρόνια. Και πολύ καλά έκανε! Το ερώτημα όμως που πρέπει να θέτει η αριστερά στην όποια έκφανσή της αρκεί να εντοπίζει τα ζητήματα διαφθοράς, χρηματοδότησης "ημετέρων" αργόσχολων που τρώνε με χρυσά κουτάλια στην πλάτη του κρατικού προϋπολογισμού και της φορολογίας που εισπράττεται από μισθωτούς και λοιπά συνήθη υποζύγια;
Σίγουρα η αποκάλυψη τέτοιων περιστατικών είναι ή θα μπορούσε να είναι μια κάποια αρχή. Είναι όμως αρκετή μια τέτοια αποκάλυψη; Είναι αριστερή πολιτική ή απλά αποκαλυπτική δημοσιογραφία που κάνουν αρκετά καλά δημοσιογράφοι σαν τον Βαξεβάνη από μόνοι τους; Πολύ περισσότερο, μένοντας η αριστερά σε ρηχά νερά και μη αναδεικνύοντας συνολικότερα το ζήτημα της ίδιας της ύπαρξης ΜΚΟ και του ρόλου τους, μένοντας σε ρηχά νερά, χωρίς να αναγνωρίζει τον ενδημικό χαρακτήρα της διαφθοράς και της χρηματοδότησης "ημετέρων" στον καπιταλισμό, μήπως κινδυνεύει να χάνει την ουσία όσων εκτυλύσσονται γύρω της; Κομβικό ερώτημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι το "γιατί αποκαλύπτονται αυτά τα σκάνδαλα κι όχι άλλα; Κι αυτό το ερώτημα μπορεί να τεθεί μονάχα στον βαθμό που η αριστερά αναγνωρίζει τον ενδημικό χαρακτήρα της διαφθοράς στον καπιταλισμό και δεν τρέφει αυταπάτες - είτε ανομολόγητες είτε ειπωμένες ανοιχτά - για έναν καλορυθμισμένο καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό χωρίς διαφθορά. Αυταπάτες που την έχουν οδηγήσει σε μερικά από τα μεγαλύτερα σφάλματα της σύγχρονης ιστορίας της όπως η συγκυβέρνηση του 1989 "για να φύγει η ΠΑΣΟΚική διαφθορά". Λάθη που ακόμα και σήμερα πληρώνει και υπάρχουν στιγμές που δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί από αυτά...
Ποιο είναι το θέμα λοιπόν με τις ΜΚΟ; Πέρα από τις επιχορηγήσεις που παίρνουν δηλαδή από κρατικούς προϋπολογισμούς που κάνουν επί της ουσίας το "μη κυβερνητικός" έναν απλό ευφημισμό. Μια λογική όμως που περιορίζεται σε θέματα χρηματοδότησής τους δεν αγγίζει την ουσία της προβληματικής της ύπαρξής τους. Κι αυτό γιατί αφήνει ανείπωτη την ίδια την φυσιογνωμία τους. Ιεραρχικές δομές που κανένα μέλος που βρίσκεται σε χαμηλότερη βαθμίδα της ιεραρχίας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ή απλά να ελέγξει τις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας. Θολές και ασαφείς δομές που επιτείνουν την προηγούμενη προβληματική. Μονοθεματικότητα που τις καθιστά εύκολα διαχειρίσιμες και χειραγωγήσιμες.
Ενδεικτικό για το πως φιλοδοξεί να χρησιμοποιεί το κράτος τις κατά τα άλλα "μη κυβερνητικές" οργανώσεις είναι το ακόλουθο απόσπασμα από τις "προς υπεράσπισή του" δηλώσεις για την συγκεκριμένη ιστορία2:
" Σε ότι έχει να κάνει με τα ζητήματα διαφθοράς θα πρέπει να σημειωθεί το εξής: καπιταλισμός-διαφθορά και σκάνδαλα είναι πράγματα αξεχώριστα. Συνεπώς το ερώτημα που έχει βαρύνουσα σημασία - κι εδώ επανέρχομαι στην αφέλεια που αναφέρθηκα νωρίτερα - δεν είναι το αν θα βγουν όλα τα σκάνδαλα στη φόρα αλλά ποια, ποιους θα θίγουν και ποιες πολιτικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετούν. Στην προσπάθεια να απαντήσει κανείς αυτά τα ερωτήματα νομίζω πως θα καταλήξει λίγο ή πολύ στο εξής συμπέρασμα: βλέποντας τα χειρότερα μπροστά - ανεξάρτητα του τι λέει για να αποπροσανατολίσει η προπαγάνδα της - η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπαλληλικοί της μηχανισμοί - προετοιμάζουν την έτι περεταίρω ακροδεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού. Τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται στην συγκεκριμένη περίοδο την εξυπηρετούν ως προς τις πολιτικές τις επιδιώξεις με έναν διττό τρόπο λοιπόν. Από την μία προσφέρουν εξιλαστήρια θύματα - στο κάτω κάτω έμμισθοι υπάλληλοι και αναλώσιμοι είναι όλοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, ενώ από την άλλη αποδομούν δια της πλήρους απαξίωσης το "καραμανλικό" μπλοκ στη ΝΔ και το "παπανδρεϊκό" μπλοκ στο ΠΑΣΟΚ. Μπλοκ που έχοντας συγκροτηθεί σε μια προηγούμενη περίοδο και εκφράζοντας πιο "αριστερές" πολιτικές θέσεις σε σχέση με τις όλο και πιο ακροδεξιές πολιτικές τοποθετήσεις που έχει ανάγκη και λαμβάνει η αστική τάξη της χώρας, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροχοπέδη στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού προς την επιθυμητή κατεύθυνση ".
Έτσι λοιπόν, μην θέτοντας το γενικότερο πλαίσιο και μην αναδεικνύοντας το ότι καπιταλισμός και διαφθορά είναι ένα και το αυτό η Αριστερά κινδυνεύει να συμβάλλει ακούσια στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού επί τω αντιδραστικότερω χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι αλλά αντίθετα να χάσει. Το τελευταίο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η Αριστερά δεν πρέπει να ασχολείται με τα σκάνδαλα. Το αντίθετο, θα πρέπει να το κάνει μέχρι τις απώτατες συνέπειες που της υποδεικνύουν τα πολιτικά και θεωρητικά της εργαλεία. Αλλιώς, μένοντας στα μισά το δρόμου, κινδυνεύει από εκεί που της χρωστούσαν, να της πάρουν και το βόδι...
Σίγουρα η αποκάλυψη τέτοιων περιστατικών είναι ή θα μπορούσε να είναι μια κάποια αρχή. Είναι όμως αρκετή μια τέτοια αποκάλυψη; Είναι αριστερή πολιτική ή απλά αποκαλυπτική δημοσιογραφία που κάνουν αρκετά καλά δημοσιογράφοι σαν τον Βαξεβάνη από μόνοι τους; Πολύ περισσότερο, μένοντας η αριστερά σε ρηχά νερά και μη αναδεικνύοντας συνολικότερα το ζήτημα της ίδιας της ύπαρξης ΜΚΟ και του ρόλου τους, μένοντας σε ρηχά νερά, χωρίς να αναγνωρίζει τον ενδημικό χαρακτήρα της διαφθοράς και της χρηματοδότησης "ημετέρων" στον καπιταλισμό, μήπως κινδυνεύει να χάνει την ουσία όσων εκτυλύσσονται γύρω της; Κομβικό ερώτημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι το "γιατί αποκαλύπτονται αυτά τα σκάνδαλα κι όχι άλλα; Κι αυτό το ερώτημα μπορεί να τεθεί μονάχα στον βαθμό που η αριστερά αναγνωρίζει τον ενδημικό χαρακτήρα της διαφθοράς στον καπιταλισμό και δεν τρέφει αυταπάτες - είτε ανομολόγητες είτε ειπωμένες ανοιχτά - για έναν καλορυθμισμένο καπιταλισμό, έναν καπιταλισμό χωρίς διαφθορά. Αυταπάτες που την έχουν οδηγήσει σε μερικά από τα μεγαλύτερα σφάλματα της σύγχρονης ιστορίας της όπως η συγκυβέρνηση του 1989 "για να φύγει η ΠΑΣΟΚική διαφθορά". Λάθη που ακόμα και σήμερα πληρώνει και υπάρχουν στιγμές που δεν φαίνεται να έχει διδαχτεί από αυτά...
Ποιο είναι το θέμα λοιπόν με τις ΜΚΟ; Πέρα από τις επιχορηγήσεις που παίρνουν δηλαδή από κρατικούς προϋπολογισμούς που κάνουν επί της ουσίας το "μη κυβερνητικός" έναν απλό ευφημισμό. Μια λογική όμως που περιορίζεται σε θέματα χρηματοδότησής τους δεν αγγίζει την ουσία της προβληματικής της ύπαρξής τους. Κι αυτό γιατί αφήνει ανείπωτη την ίδια την φυσιογνωμία τους. Ιεραρχικές δομές που κανένα μέλος που βρίσκεται σε χαμηλότερη βαθμίδα της ιεραρχίας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ή απλά να ελέγξει τις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας. Θολές και ασαφείς δομές που επιτείνουν την προηγούμενη προβληματική. Μονοθεματικότητα που τις καθιστά εύκολα διαχειρίσιμες και χειραγωγήσιμες.
Ενδεικτικό για το πως φιλοδοξεί να χρησιμοποιεί το κράτος τις κατά τα άλλα "μη κυβερνητικές" οργανώσεις είναι το ακόλουθο απόσπασμα από τις "προς υπεράσπισή του" δηλώσεις για την συγκεκριμένη ιστορία2:
"Εκφράζεται επίσης η ευχή και η ελπίδα ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί «ως ευκαιρία για κάποιους να πλήξουν την ιδέα της αυτοοργάνωσης και του εθελοντισμού, ούτε και τα κινήματα των πολιτών, που παγκοσμίως αποτελούν μια ήρεμη δύναμη προώθησης του κοινού καλού για κάθε κοινωνία και για κάθε χώρα»".Πέρα λοιπόν από τα της ίδιας της φύσης των ΜΚΟ, που τις κάνει υποκατάστατο επί της ουσίας αποπολιτικοποίησης του κόσμου και αδιέξοδης και ακίνδυνης για το σύστημα εκτόνωσης των υγειών και θεμιτών ανησυχιών όσων με αγνό κι ανεπιτήδευτο τρόπο στρατεύονται σε αυτές, υπάρχει πάντα και το κομμάτι της προβληματικής που εστιάζει σε ζητήματα διαφθοράς χάνοντας έτσι την συγκυρία μέσα στην οποία λαμβάνει χώρα η αποκάλυψη σκανδάλων. Πράγμα που γίνεται γιατί μιας και η διαφθορά στον καπιταλισμό δεν νοείται ως σύμφυτη, κανείς δεν ασχολείται με το ερώτημα γιατί τώρα, ενώ το συμβάν είναι τουλάχιστον μιας δεκαετίας και το ΚΚΕ και ο ριζοσπάστης τα έλεγαν; Τα ίδια ΜΜΕ που τότε το έθαβαν, τώρα τον αναδεικνύουν, γιατί; Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρονταν για την αποκάλυψη σκανδάλων από το δικαστικό μηχανισμό3:
" Σε ότι έχει να κάνει με τα ζητήματα διαφθοράς θα πρέπει να σημειωθεί το εξής: καπιταλισμός-διαφθορά και σκάνδαλα είναι πράγματα αξεχώριστα. Συνεπώς το ερώτημα που έχει βαρύνουσα σημασία - κι εδώ επανέρχομαι στην αφέλεια που αναφέρθηκα νωρίτερα - δεν είναι το αν θα βγουν όλα τα σκάνδαλα στη φόρα αλλά ποια, ποιους θα θίγουν και ποιες πολιτικές σκοπιμότητες θα εξυπηρετούν. Στην προσπάθεια να απαντήσει κανείς αυτά τα ερωτήματα νομίζω πως θα καταλήξει λίγο ή πολύ στο εξής συμπέρασμα: βλέποντας τα χειρότερα μπροστά - ανεξάρτητα του τι λέει για να αποπροσανατολίσει η προπαγάνδα της - η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπαλληλικοί της μηχανισμοί - προετοιμάζουν την έτι περεταίρω ακροδεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού. Τα σκάνδαλα που αποκαλύπτονται στην συγκεκριμένη περίοδο την εξυπηρετούν ως προς τις πολιτικές τις επιδιώξεις με έναν διττό τρόπο λοιπόν. Από την μία προσφέρουν εξιλαστήρια θύματα - στο κάτω κάτω έμμισθοι υπάλληλοι και αναλώσιμοι είναι όλοι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, ενώ από την άλλη αποδομούν δια της πλήρους απαξίωσης το "καραμανλικό" μπλοκ στη ΝΔ και το "παπανδρεϊκό" μπλοκ στο ΠΑΣΟΚ. Μπλοκ που έχοντας συγκροτηθεί σε μια προηγούμενη περίοδο και εκφράζοντας πιο "αριστερές" πολιτικές θέσεις σε σχέση με τις όλο και πιο ακροδεξιές πολιτικές τοποθετήσεις που έχει ανάγκη και λαμβάνει η αστική τάξη της χώρας, θα μπορούσαν να αποτελέσουν τροχοπέδη στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού προς την επιθυμητή κατεύθυνση ".
Έτσι λοιπόν, μην θέτοντας το γενικότερο πλαίσιο και μην αναδεικνύοντας το ότι καπιταλισμός και διαφθορά είναι ένα και το αυτό η Αριστερά κινδυνεύει να συμβάλλει ακούσια στην αναδιάρθρωση του πολιτικού σκηνικού επί τω αντιδραστικότερω χωρίς να έχει να κερδίσει κάτι αλλά αντίθετα να χάσει. Το τελευταίο δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι η Αριστερά δεν πρέπει να ασχολείται με τα σκάνδαλα. Το αντίθετο, θα πρέπει να το κάνει μέχρι τις απώτατες συνέπειες που της υποδεικνύουν τα πολιτικά και θεωρητικά της εργαλεία. Αλλιώς, μένοντας στα μισά το δρόμου, κινδυνεύει από εκεί που της χρωστούσαν, να της πάρουν και το βόδι...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου