Άλλος ένας "αστικός" μύθος καταρρέει για όποιον ρίξει μια ματιά στις εξελίξεις στην Ινδία. Ίσως μάλιστα και περισσότεροι. Ως μέρος των BRICS θα περίμενε κανείς οι μεγάλοι ρυθμοί ανάπτυξης που πετύχαινε η οικονομία της να έχουν και ευεργετικά αποτελέσματα για τον πληθυσμό της χώρας.
Κάτι τέτοιο όμως κάθε άλλο παρά συμβαίνει. Μετά από δεκαετίες "δυναμικής οικονομικής ανάπτυξης", στην Ινδία εξακολουθεί να ζει κάτω από το όριο "ακραίας φτώχειας" το 32,7% του πληθυσμού. Με το όριο αυτό να τοποθετείται στα 1,25$ δολάρια την ημέρα, τα συμπεράσματα είναι εύγλωττα. Τα στοιχεία γίνονται ακόμα πιο εμφατικά αν λάβει κανείς υπόψη του το γεγονός ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 - οπότε και η Ινδία "αναβαθμίστηκε" σε αναδυόμενη οικονομία - μόνο 35 εκατομμύρια Ινδοί κατάφεραν να "αναδυθούν" από την εξαθλίωση της διαβίωσης στα πλαίσια απόλυτης φτώχειας. Ίσως ο αριθμός να φαίνεται σημαντικός, αλλά μια τέτοια παρεξήγηση θα μπορούσε να δημιουργηθεί μόνο αν δεν λάβει κανείς υπόψη του τα μεγέθη της "μεγαλύτερης δημοκρατίας στον κόσμο". Μόνο το γεγονός πως από το 1980 μέχρι το 2010 ο πληθυσμός της Ινδίας αυξήθηκε κατά περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο ψυχές θα αρκούσε για να βάλει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση ίσως (από κάτι λιγότερο από 700 εκατομμύρια σε περισσότερα από 1,2 δισεκατομμύρια). Ενδεικτικό είναι επίσης το γεγονός ότι την ίδια περίοδο στην Κίνα 678 εκατομμύρια ανθρώπων έπαψαν να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας.
Έτσι, ενώ η Ινδία είναι "πατρίδα" του 1/3 των φτωχών παγκοσμίων και "πατρίδα" για το 1/3 των σύγχρονων σκλάβων, 58 Ινδοί "κοσμούν" με την παρουσία τους την λίστα του περιοδικού με τους πλουσιότερους ανθρώπους διεθνώς. Η ανισοκατανομή του πλούτου αντί να μειώνεται (μετά από δεκαετίες "ανάπτυξης") βαίνει αυξανόμενη. Ο αστικός πληθυσμός της Ινδίας αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, προβλέπεται να φτάσει το 38% του πληθυσμού το 2025 από το 27,8% που βρίσκεται σήμερα. Γεγονός που αναμένεται να παροξύνει τις αντιθέσεις ακόμα περισσότερο. Ο χαμηλός εξηλεκτρισμός του κατασκευαστικού τομέα της ινδικής οικονομίας και τα χαμηλά επίπεδα κατάρτισης των εισερχόμενων από την ύπαιθρο πληθυσμών "δεν θα επιτρέψουν την ομαλή ενσωμάτωση τους".
Βέβαια για την διαμόρφωση όλης αυτής της κατάστασης δεν ευθύνεται ο καπιταλισμός, αλλά οι "διαρθρωτικές αδυναμίες" της ινδικής οικονομίας. Σύμφωνα με τον Υπουργό Οικονομικών της Ινδίας η "αχίλλειος φτέρνα" της οικονομίας είναι ο κατασκευαστικός τομέας, οποίος εκτός από μια σειρά άλλων παραγόντων υποφέρει και από "τις ανελαστικές πρακτικές προσλήψεων-απολύσεων". Η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων (δηλαδή η πλήρης απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων) είναι βασικός στόχος του κεφαλαίου διεθνώς και όχι η "εμμονή" κάποιων γραφειοκρατών της τρόικα...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου