Οι εξελίξεις στην Ουκρανία ως αποδείξεις την επικίνδυνης όξυνσης της επιθετικότητας του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού.

Επειδή οι εικόνες ενόπλων δίπλα από Ρωσικές σημαίες στην Κριμαία αλλά και οι εικόνες αναταραχής στις υπόλοιπες περιοχές της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, σε συνδυασμό με την προπαγάνδα των δυτικών ΜΜΕ - που είναι και η κυρίαρχη εκδοχή προπαγάνδας που διοχετεύεται στην χώρα μας  -μπορεί εύκολα να διαστρεβλώσει την αντίληψή μας για την πραγματικότητα, θα είχε ιδιαίτερη σημασία να ειπωθεί ξεκάθαρα το εξής: Οι εξελίξεις στην Ουκρανία αποτελούν μια ξεκάθαρη απόδειξη της επικίνδυνης έντασης της επιθετικότητας του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού. Όσο κι αν ίσως δεν είναι άμεσα αντιληπτό εξ αρχής και κάτω από την πίεση που δημιουργεί ο καταιγιστικός - και σε ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα - ρυθμός της προπαγάνδας, οι ΗΠΑ επιτείθονται και η Ρωσία αμύνεται αυτή τη στιγμή στη σκακιέρα των Ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Στο βαθμό μάλιστα που δεν θα θεωρήσει κανείς ως "ουρανοκατέβατα" τα γεγονότα των τελευταίων μηνών στην Ουκρανία θα έχει την ευκαιρία ίσως να αντιληφθεί πως αυτές οι επιθετικές κινήσεις ετοιμάζονται εδώ και καιρό.

Θυμάται κανείς τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ρωσία το 2011;

Διαδηλώσεις εναντίον του Πούτιν, Μόσχα, Δεκέμβρης 2011.

Οι διαδηλώσεις ξέσπασαν μετά τα αποτελέσματα των εκλογών που έγιναν στις 4 Δεκέμβρη του 2011 για τις 450 θέσεις που απαρτίζουν την Κρατική Δούμα. Αιτία αποτέλεσε το θεωρούμενο ως μεγάλο ποσοστό που εξέλαβε η "Ενωμένη Ρωσία", το κόμμα του Πούτιν δηλαδή. Οι καταγγελίες για εκλογική απάτη προκάλεσαν μια σειρά διαδηλώσεων κυρίως στη Μόσχα και το Λένινγκραντ που βαφτίστηκαν "Κίνημα για δίκαιες εκλογές". Παρά την πολιτική πολυσυλλεκτικότητα των κινητοποιήσεων, από κομμουνιστές και αναρχικούς μέχρι υπερεθνικιστές, την κοινωνική βάση των διαδηλώσεων αποτέλεσαν κυρίως τα μεσαία στρώματα τα οποία μετά από μια περίοδο κοινωνικής ανόδου και ευημερίας ένιωθαν τις πιέσεις την οικονομικής κρίσης του 2008 να γίνονται ολοένα και πιο έντονες.

Οι κινητοποιήσεις για "Δίκαιες εκλογές" προκάλεσαν αντιδιαδηλώσεις (κυρίως από την νεολαία του κόμματος του Πούτιν) οι οποίες βαφτίστηκαν "αντι-πορτοκαλί" διαδηλώσεις, καταφερόμενες ενάντια σε κινητοποιήσεις του στυλ "έγχρωμων επαναστάσεων" που έλαβαν χώρα σε μια σειρά από πρώην σοβιετικές χώρες την δεκαετία του 2000-2010, με την πιο γνωστή από αυτές να είναι η "πορτοκαλί επανάσταση" του 2004 στην Ουκρανία. Η αντιπαράθεση έφτασε στο αποκορύφωμά της στις 4 Φλεβάρη του 2012 οπότε και στη Μόσχα έλαβαν χώρα τόσο διαδήλωση του "Κινήματος για Δίκαιες Εκλογές" όσο και του "Αντι-πορτοκαλί κινήματος", οι οποίες παρά τους αντικρουόμενους αριθμούς που έδιναν διαδηλωτές και αστυνομία σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να θεωρηθούν λίγο πολύ ισοδύναμες και κινούμενες μεταξύ 100.000 και 150.000 διαδηλωτών.

Γιατί γίνεται αναφορά στις διαδηλώσεις αυτές;

Στις 3 Φλεβάρη του 2012 η Κεντρική Εκλογική Επιτροπή εξέδωσε ανακοίνωση, στην οποία ανέφερε πως είχε λάβει ένα σύνολο 1686 αναφορών για εκλογικές παρατυπίες. Από αυτές, οι 195 (11,5%) επιβεβαιώθηκαν μετά από έρευνα, το ένα τρίτο (584) υποστηρίχθηκε πως είχαν να κάνουν με ασάφειες του εκλογικού νόμου, και μόνον 60 θα μπορούσαν να έχουν με κάποιον τρόπο φαλκιδεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Στις 4 Φλεβάρη, το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ρωσικής Ομοσπονδίας ανακοίνωσε πως η πλειοψηφία των βίντεο που ισχυρίζονταν πως κατέγραφαν παρατυπίες σε εκλογικά τμήματα, ήταν τα ίδια κατασκευασμένα και απάτες.

Χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα ποιο ήταν το εύρος της εκλογικής "απάτης" και των παρατυπιών που παρατηρήθηκαν στις εκλογές της 4 Δεκέμβρη του 2011 (και μην ξεχνώντας τον τρόπο με τον οποίο αναδείχθηκε στην εξουσία ο Τζωρτζ Μπους ο νεότερος για την πρώτη του θητεία στον Λευκό Οίκο, αλήθεια, ποιος θυμάται τις "εκλογικές παρατυπίες" στη Φλόριντα αλλά και αλλού), οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις μπορούν να υποδείξουν κάποιες πραγματικότητες για την ρωσική κοινωνία. Από τη μια, η αυταρχικότητα του καθεστώτος Πούτιν σίγουρα δεν θα έκανε για κανέναν να αποτελεί έκπληξη ακόμα και μια εκτεταμένη νοθεία στις συγκεκριμένες εκλογές. Από την άλλη, το γεγονός πως πολλοί από τους ηγέτες των κινητοποιήσεων αποτέλεσαν προσωπικότητες που διακρίθηκαν επί καθεστώτος Γιέλτσιν δείχνει πως μεγάλο κομμάτι της αστικής τάξης στη Ρωσία εξακολουθεί να στηρίζεται σε δεσμούς και σχέσεις που δημιουργήθηκαν στην άμεση μετασοβιετική εποχή. Δεσμούς και σχέσεις που εμφανίζουν έντονο το στοιχείο της "εξάρτησης" από δυτικά κέντρα. Οι κατηγορίες για το "ανάλογο των έγχρωμων" επαναστάσεων στη Ρωσία μπορεί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό να είχαν προπαγανδιστική χρήση και αξία. Αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός πως οι αντιφάσεις στο εσωτερικό του Ρωσικού κεφαλαίου είναι κάτι περισσότερο από υπαρκτές.

Αδιαμφισβήτητη αποτελεί τέλος η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αριστερών και αντισυστημικών δυνάμεων. Τα αιτήματα για ακύρωση του αποτελέσματος των εκλογών, παραίτηση του προέδρου της Κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής Βλαντιμίρ Τσούρωφ, διεξαγωγή έρευνας για εκλογική απάτη, απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, εγγραφή στους εκλογικούς καταλόγους κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και νέες εκλογές το απεικονίζουν αυτό εν μέρει. Θέλει πάντα όμως μια προσοχή στο ποιο αίτημα σημαίνει τι, σε μια χώρα όπου μέχρι πρόσφατα πολλοί από τους ολιγάρχες που λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας βρίσκονταν στην φυλακή και από πολλούς - και σίγουρα την "Διεθνή Κοινότητα" θεωρούνταν πολιτικοί κρατούμενοι.

Έχει μια σημασία επίσης να σημειώσει κανείς πως η "Αντι-πορτοκαλί" διαδήλωση στις 4 Φλεβάρη έλαβε χώρα στο πάρκο του λόφου Ποκλόναγια, όπου και βρίσκονται μνημεία της νίκης των σοβιετικών στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι αυτό κυρίως για τον τρόπο με τον οποίο το καθεστώς Πούτιν φαίνεται να εγκολπώνει, να επανανοηματοδοτεί και να χρησιμοποιεί το σοβιετικό παρελθόν στο σήμερα. Πράγμα που έχει τις αποτυπώσεις του και στην παρούσα κρίση στην Ουκρανία.

Συμπερασματικά, φαίνεται πως οι αντιφάσεις που αναπτύσσονται στα πλαίσια του Ρωσικού καπιταλισμού κάθε άλλο παρά ανύπαρκτες είναι. Αντίθετα, η οικονομική κρίση του 2008 και η υπερβολική εξάρτηση της Ρωσικής Οικονομίας από τις εξαγωγές πετρελαίου και ορυκτών πόρων ευρύτερα τις έχουν παροξύνει από το 2008 και μετά. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που φαίνεται κατά καιρούς να ανοίγουν την όρεξη των Αμερικανών και των δυτικών Ιμπεριαλιστών για λιγότερο ή περισσότερο συγκαλυμμένη παρέμβαση στα εσωτερικά της χώρας.

Οι βομβιστικές επιθέσεις στο Στάλινγκραντ.

Στις 29 και 30 Δεκέμβρη του 2013 έλαβαν χώρα βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη του Στάλινγκραντ. Την 29η Δεκέμβρη, βομβιστής αυτοκτονίας πυροδότησε βόμβα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης (έχει καταγραφεί και σε βίντεο), σκοτώνοντας 18 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 44. Την επομένη, 30η Δεκέμβρη 2013, μια δεύτερη έκρηξη που προκλήθηκε από βομβιστή αυτοκτονίας έλαβε χώρα σε τρόλεϋ που διέρχονταν την περιοχή Ντζερζίνσκι της πόλης. Απολογισμός, 16 νεκροί και 41 τραυματίες.

Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε η οργάνωση "Βιλαέτι του Νταγκεστάν", μια υποομάδα του "Εμιράτου του Καυκάσου". Δύο πράγματα θα είχε κάποιο νόημα να σημειωθούν σχετικά με τις συγκεκριμένες επιθέσεις πέρα από το γεγονός ότι στρέφονταν ενάντια - και συνάμα δικιολογούσαν τα υπέρογκα έξοδα για - την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Σότσι. Πρώτον, ότι στον έναν ή στον άλλο βαθμό η επίθεση ανήκει στην ίδια κατηγορία με σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων στο Ρωσικό έδαφος με κοινό παρονομαστή τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Χρηματοδότηση και "επιτελική υποστήριξη" σε αυτά τα χτυπήματα παρέχουν σίγουρα οι μυστικές υπηρεσίες της Σαουδικής Αραβίας, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για το ποιοι είναι οι συνεργάτες - αν όχι οι μέντορες - αυτών. Δεύτερον, ότι η έκκληση που απεύθυνε ο Ντμίτρι Γιάρος, αρχιεγκληματίας του ναζιστικού "Δεξιού Τομέα" που έχει πλέον επικηρυχτεί από τους Ρώσους, για κοινό αγώνα ενάντια στη Ρωσία ακριβώς σε τέτοιους ισλαμιστές φονταμενταλιστές απευθύνονταν. Δίπλα σε αυτούς πολεμούσε άλλωστε και ο Γιάρος στην Τσετσενία.

Η Ουκρανία και το αυριανό δημοψήφισμα στην Κριμαία.

Τα παραπάνω αποκτούν ιδιαίτερη σημασία αν τα θέσει κανείς στο πλαίσιο που δημιουργείται από τις εξελίξεις στην Ουκρανία. Για την χροιά και την σημασία τους έχουν ειπωθεί πολλά, τόσα μάλιστα που για όποιον τα παρακολουθεί στοιχειωδώς αποστασιοποιημένος να είναι σχετικά εύκολο να δει πέρα από την προπαγάνδα και να αντιληφθεί τις εξελίξεις στη χώρα ως αυτό που πραγματικά είναι. Ένα ένοπλο ακροδεξιό - νεοναζιστικό πραξικόπημα, υποστηριζόμενο και χρηματοδοτούμενο από τη Δύση. Ειδικότερη μνεία θα πρέπει ίσως να γίνεται στον ρόλο που έπαιξε και παίζει η Γερμανία και η δική μας Ε.Ε. μιας και φαίνεται να είναι και ο πιο τυχοδιωκτικός στην συγκεκριμένη ιστορία. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που ανάγκασε τον πρώην καγκελάριο της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ (η μετέπειτα θέση του σε Ρωσογερμανικό κονσόρτσιουμ κατασκευής του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream δεν θα πρέπει επίσης να αμεληθεί), να πει ανοιχτά πως «οι εσφαλμένοι χειρισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ουκρανικό πρόβλημα οδήγησαν στην επικίνδυνη κρίση στην Κριμαία».

Εν όψει του αυριανού κρίσιμου δημοψηφίσματος στην Κριμαία λοιπόν, και εν αναμονή σημαντικών εξελίξεων, όσα λέγονται παραπάνω έχουν σαν κύριο στόχο το εξής. Να καταδείξουν την επιθετικότητα του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού στην περιοχή της ευρύτερης πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Επιθετικότητα που έχει να κάνει με τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς της με τη Ρωσία και έχει σαν στόχο την περιχαράκωση της τελευταίας και την αποτροπή της πιθανότητας να γίνει ανταγωνιστική σε επίπεδο διεθνών ανταγωνισμών. Αυτή η επιθετικότητα δεν ξεκίνησε με τις διαδηλώσεις του Euromaidan στην Ουκρανία ούτε και θα τελειώσει εκεί. Πέρασε όμως σίγουρα σε νέο επίπεδο και αναβάθμισε τους κινδύνους που διατρέχει η εργατική τάξη διεθνώς ακριβώς από την όξυνση της Ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Σίγουρα δεν αποτελεί στόχο ο εξωραϊσμός του Ρωσικού Ιμπεριαλισμού, πολύ περισσότερο η υποστήριξή του, απλά σε περιπτώσεις τέτοιων αντιπαραθέσεων έχει μια σημασία να ξεκαθαριστεί ποιος είναι ο επιτιθέμενος και ποιος ο αμυνόμενος. Κι αυτό γιατί θα βοηθήσει στο να γίνει ξεκάθαρο προς τα που είναι πιο χρήσιμο να στραφούν κυρίαρχα - αν και ίσως όχι αποκλειστικά - τα βέλη της κριτικής και της εναντίωσης. Πρέπει λοιπόν να ειπωθεί ανοιχτά και ξεκάθαρα, στην παρούσα κρίση στην Ουκρανία, όπως αυτή φαίνεται να κορυφώνεται μέσα από το δημοψήφισμα για την τύχη της Κριμαίας, ο Δυτικός Ιμπεριαλισμός επιτίθεται και ο Ρωσικός αμύνεται! Όποιος δεν το αναγνωρίζει αυτό, δύσκολα θα καταφέρει να τοποθετηθεί σωστά στις ευρύτερες εξελίξεις.